The necklaces

Dit is een wap RPG tussen Vyndi en Drake. Vyndi is de echte moeder van Drake. In deze tekst komt Drake daar achter. Het moment dat hij weg moet uit zijn oude wereld. Het is dus een soort Flashback moment die ik in dit topic vind passen.
De credits voor Vyndi Montgomery gaan naar Michelle Van Der Wal. 

Drake bestaat al meer dan een jaar. dat zien jullie aan de datums. Ik heb dit dus al heel lang verzonnen, daarbij ook hoe zijn ketting er uit zag. Nooit verwacht dat er ooit zo'n ketting bestond.
Alleen toen ik door de sieraden van mijn moeder aan het neuzen was, kwam ik deze ketting dus tegen! Het is waarscheinlijk zo dat ik de ketting jaren geleden als klein kind een keertje heb gezien, en dat beeld heb onthouden. In ieder geval, ik heb dus de ketting van Drake zelf, nu om mijn nek hangen

Veel plezier met lezen!

Vyndi:

 "GA ER MAAR UIT! IK WORD STAPEL GEK VAN JULLIE STELLETJE HERRIE SCHOPPERS!" Drake en Gilbert kwamen proestend het lokaal uit gelopen, zich vast houdend aan de deur post. Gilbert zwaaide naar Drake en rende er vandoor. Drake wilde net vragen waar hij naar toe ging, maar hij was de hoek al om. Hij sloeg zijn ogen ten hemel en zuchte. Toen hij Gilbert achterna wilde lopen, hoorde hij andere voetstappen in de gang. Hij herkende het geluid achter hem en balde zijn vuist.  In stilte grinnikte Vyndi en sloot haar ogen even. "Ga je ergens heen Burned?" Vroeg ze smalend en grijnsde droogjes.

Drake

Drake keek geirriteerd. "Van alle mensen die ik ken... Moet ik 'jou, nu tegen komen?" Hij draaide zich om naar de vrouw. "Wat moet je van me?"

Vyndi
Ze staarde de jongen strak aan en snoof half. "Laatstr keer dat ik het controleerde was deze school an mij dus ik moet absoluut iets van jou." Ze snoof en keek hem aan. "Opnieuw de lesnuit gezet?"

Drake
Drake rolde met zijn ogen. "Wat denk jezelf." sprak hij geirriteerd. Hij stopte zijn handen in zijn zakken. "Kwam je je weer op een van de leraren werpen?" vroeg hij met een valse grijns.

Vyndi
Strak keek ze hem aan. "Ik ben er klaar mee." Siste ze en staarde hem strak aan. "Genoeg uit jouw mond." Gromde ze en greep zijn kraag vast.

Drake
Drake keek haar verrast aan. Meestal sloeg ze het gade of wierp een soortgelijke opmerking terug. Onverwacht werd hij bij zijn kraag gegrepen en mee gesleurd. "Who! Ho ho! Wachte effe!" hij brende met haar mee en keek met genant gezicht naar de leerlingen die hen zagen. "Ik hoef geen beurt, en zeker niet van jou!" riep hij. Het was een grapje, maar een seconde dacht hij dat het best mogenlijk zou kunnen wezen. Toen ze in haar kantoor waren werd hij in een stoel voor haar bureau gegooid. "Waar was dat goed voor ?!!" riep hij terwijl hij met zijn handen op de leuningende stoel alweer half uit kwam.

Vyndi

Zodra ze hem in de stoel geduwd had zette ze haar voet op zijn borst en duwde hemgewoon dor de stoel heen toen hij op wou staan. "Mond dicht!" Schreeuwde ze bijna en liep naar haar bureau stoel. In stilte schreef ze snel iets op en dodelijk kalm hief ze haar hoofd. "Pak je spullen in Burned." Siste ze zacht. "Hierbij ben je van school gestuurd."

Drake
Drake voelde de hak in zijn borst. Hij keek haar uitdagend aan. Toen ze achter haar bureau stond en was uitgepraat keek Drake haar geschokt aan. "Whaat?!!"

Vyndi
Met een mix van woedde en pijn keek ze hem aan. "Je laat me geen andere keus." Mompelde ze en zuchtte. "Ga."

Drake
Drake keek Vyndi aan. Wat was dit? Ze had het altijd gepikt, leek het soms zelfs leuk om met hem in discussie te gaan. Hij wilde alleen niet weg. Weg gaan van deze school betekende weg van Hayden, Gilbert Hun en al zijn andere vrienden. Zijn ogen vlamde. "Nee." zei hij bot. Uit zijn handen kwam een prachtige vlam die hij eerder had ervaren met het gevecht met Hun. Hij liet zijn hand open gaan waar een vlammetje te zien was. Hij sloot het en keek Vyndi aan. In een flits schoot zijn hand naar het papiertje waar ze op geschreven had. Al zijn daden goed en slecht stonden er in een strak handschrift genoteerd. "Waarom 'stalk jij mij?" vroeg hij argwanend.

Vyndi
Vyndi snoof maar haar blik verstrakte even toen ze zag wat zich rond zijn hand vormde. Ze slikte even en probeerde adem te halen maar haar blik verstrakte. "Zoiets heet een dossier," siste ze en draaide zich om. "verdwijn uit m'n ogen. Ga maar terug naar je vader." Siste ze en snoof

Drake
Drake keek Vyndi giftig aan. "Ik HAAT mijn vader. Ik zal hier blijven rond hangen, al is het maar voor mijn vrienden." hij snoof naar haar. "Waarom ben je me nu opeens zat, terwijl je me al jaren terug van school had kunnen sturen?!"
18:34 20 sep. - Mim: Ze draaide zich opnieuw om. "Je bent niet de enige." Siste ze grommend en snoof. "Ik ben je geen antwoorden verschuldigd, ga."

"Nee, zoals ik al zei. Daarbij dat is onmogenlijk, je kent die gast niet eens." Drake kneep zijn ogen tot spleetjes en gooide zijn enkel op zijn knie. Hij boog licht naar voren. "Of wel?"

Vyndi
Ze draaide zich om en zuchtte even. "Als ik het je vertel rot je dan op?" Vroeg ze sissend

Drake
Drake keek haar met half dicht geknepen ogen. "Graag."

Vyndi
Vyndi snoof en draaide zich om naar een kast en rukte er een boek uit en vervolgens een envelop. Ze gooide het losjes naar hem toe en draaide zich om. "Verlaat mijn school."

Drake
Drake keek haar strak aan."Je verteld me eerst de waarheid."

Vyndi

Ze snoof en knikte naar de brief. "Daar is je waarheid."

Drake
Drake keek haar even vragend aan, wat was er zo bijzonder aan die brief? Hij haalde zijn schouders op en griste het papier aan het papier van het bureau, het was oud. Drake opende de envelop en trok het A4tje er uit. Toen hij verveeld naar de vele lettertjes keek zuchte hij. Opeens zag hij zijn eigen naam staan. Drake Dylan Burned Montgomercy. Vader: Victor Edison Burned. Moeder: Vyndi Montgomercy. Drake keek er met grote ogen naar. Hij liet het naast zich vallen en sprong op van de stoel. Hij leunde met zijn handen op het hout van het bureau. "Dat is niet waar! Je neemt me in de maling, mijn moeder is dood!"

Vyndi
Ze legde haar hand op een boekenplank en sloot haar ogen voor ze haar nagels in het hout zette en de plank kapot trok waardoor de boeken vielen. Langzaam draaide ze zich om en keek hem aan. "She is dead.." Mompelde ze en legde haar hand over de helft van haar gezicht. "But she never lived to begin with."

Drake
Drake schudde zijn hoofd. "Nee, nee.. Jij bent mijn moeder niet! Ze heeft zichzelf opgehangen in het trapgat. Vader heeft mij dat verteld!"

Vyndi
In stilte staarde ze hem aan. "Kijk naar jezelf." Mompelde ze en veranderde langzaam haar gehele uiterlijk lange zwarte haren vielen rond haar bleke huid en ze opende diep zwarte ogen.

Drake
Drake stapte naar achteren. Door het zwarte haar en het zwakke licht, zag hij kleine hints van een gezicht dat hij elke dag in de spiegel zag. "No.." hij hij ademde sneller. "Maar.. Maar hoe?"

Vyndi
Vyndi snoof langzaam en zuchtte. "Dat boeit niet." Mompelde ze en veranderde haar gelaat opnieuw naar het gebruikelijke. "Je hebt je waarheid, vertrek."

Drake
Drake keek haar met vlammende ogen aan. "Je zou me de waarheid vertellen." hij ging demon'stratief zitten en sloeg zijn armen koppig over elkaar. "Die wil ik horen ook."

Vyndi
Strak keek Vyndi hem aan. "Je hebt je waarheid." Siste ze grommend. "Ik wil je niet zien vertrek." Siste ze verdriet over een verlies van vroeger wegslikkend.

Drake
Drake keek haar woedend aan. "Je hebt me mijn leven voor gelogen, mijn hele leven verpest! Ik heb het recht om te horen waarom ik 'leef!!" hij was vast besloten niet weg te gaan voordat ze alles had verteld.

Vyndi
Ze keek hem aan en slikte. "Ik weet het niet." Mompelde ze en legde haar hand over haar gehele gezicht. "Ik dacht dat je dood was tot.. Je voor mn neus stond." Ze zuchtte en schudde haar hoofd.

Drake
Drake keek haar niet begrijpend aan. "Je dacht... Dat .. dat ik dood was?" Drake slikte en staarde naar buiten door het raam. "Maar.. Heb je me daarom.. Naar mijn vader gebracht?" Drake kreeg een idee in zijn hoofd. Hij stapte ging verder in zijn stoel zitten. "Als dat zo is... Had mebin een put, de berm desnoods in de vuilnisbak gemieterd en ècht dood laten gaan!" zijn ogen spraken de pijn. Pijn van een verhaal waar zijn moeder geen weet van had.

Vyndi
Ze keek hem aan en knikte. "I've never.." Ze schudde haar hoofd. Eens ja. Maar dat waren ele andere omstandigheden. "I wanted revenge." Fluisterde ze. "Wanted him to see what happened. If I had known if your heart hat beaten harder." Ze kwam niet helemaal uit haar woorden en schudde haar hoofd. Ze begon te trillen en slikte. "I never wanted anhthing to happen to you. I wish I had looked better." Fluisterde ze en kneep haar nagels in haar gezicht. "If I had just looked better."

Drake
Drake keek haar gepeinigd aan. "Ik.. Jij.. Je.. Je had al dat.." hij dacht even met pijn terug aan wat hij voor zijn oom had moeten doen. "Je had het kunnen voorkomen." zijn stem klonk verweg.

Vydni
Ze keek hem aan en schudde haar hoofd. "Leave." Mompelde ze zacht en draaide zich opnieuw om. "Now."

Drake
Drake stond op maar was niet van plan om weg te gaan. Hij vertikte het, waarom moest hij weg, terwijl zijn leven nu op zijn kop stond. Zijn leven leek een grote leugen. Hij keek haar aan met gemengde gevoelens. "Waarom wil je me weg hebben?"

Vyndi
Langzaam draaide ze zich opnieuw om met lege ogen. "Omdat ik niet kan uitstaan wat jij bent geworden omdat ik je niet kon helpen.''
Drake
Drake keek naar de grond. Waarom werd dit hem nu pas verteld? Hij had zoveel vragen en dingen om over na te denken. Hij sloot even zijn ogen, wreef over zijn voorhoofd. Haar woorden drongen langzaam tot hem door. Zijn ogen keken haar strak aan toen hij ze weer opende. "Je.. Hebt 'geen idee Vyndi. Dat ik mijzelf dood wens, gaat niet om mijn tijd op deze school. Het gaat niet over het gepest, verdriet om Hayden of de haat tegenover jou en het bestuur." hij nam een diepe zucht en slikte. "Het gaat om de tijd bij vader en zijn...broer.." hij keek haar scherp aan met raadselsprekende ogen. Ergens was ook diepe pijn te zien, hij kon het niet maskeren.

Vyndi
Vyndi snoof maar reageerde niet meer. "Ga." Mompelde ze haar stem een stuk zachter als dat die normaal was. "Alsjeblieft ga."

Drake
Drake rolde met zijn ogen. Hij had nooit een moeder gehad, daarom nooit geleerd hoe je met vrouwen om ging. Hij had nooit bij iemand kunnen uithuilen als kind. Nu hij een moeder had,.. Wilde ze dat jij weg ging. Drake stond op en snoof, als ze wilde dat hij weg ging... Dan ging hij toch weg? Hij liep om de stoel heen en bleef even staan. "Toch heb je het jaren met me volgehouden Vyndi. Waarom heb je nooit wat gezegd?" Hij keek naar de grond door zijn zwarte lokken haar.

Vyndi
Vyndi sloot haar ogen en draaide zich in stilte om. "Schuldgevoel." Mompelde ze en zuchtte voor ze zich omdraaide. "Maar je vormt nu een bedreiging voor de school. En ik kan kenniet langer meer hier houden."

Drake
Drake keek naar de deur en hoorde haar woorden. Hij sloot zijn ogen en slaakte een zucht. "Dan komt dat vreemde gedoe met die schaduwen dus van jou." sprak hij zacht. Zijn handen gingen richting zijn hals en hij maakte wat los. Hij draaide zich weer om en hield een zilveren ketting met vlam vast. "En deze... Komt van jou."

Vyndi
Vyndi zuchtte en knikte zacht maar draaide zich langzaam om en haar ogen werden groter toen ze de ketting zag en slikte gal weg dat opkwam. "Drake." Mompelde ze en voelde hoe haar handen begonnen te trillen. "I'm sorry." Fluisterde ze hees en slikte.

Drake
Drake hield haar de ketting voor. "Ik.. Mijn hele leven lijkt een leugen, schijn. Maar.. Gek genoeg.. Ik.. Ik vergeef je." fluisterde hij met gebroken stem. "Je.. Je bent de enige die ooit van mij gehouden heeft, terwijl je geen van mijn.. Zoals jij ze noemt.. Slachtoffers bent. Je hebt van me gehouden zonder dat ik er iets voor gedaan heb..." hetzelfde moment als dat hij het zei, drong het tot hem door. Hij liet het kettingkje op het bureau zakken. "Je mag het houden.. Als je dat wilt." sprak hij zacht. Opeens viel de stoere uitstraling die hij altijd voor haar had opgehangen van hem af. De schouders zakte en zijn ogen werden zachter. Hij zag haar trillen, het huilen stond haar nader bij dan het lachen. Drake keek haar aan met gemengde gevoelens. Ergens diep van binnen wilde hij haar een knuffel geven. De geborgenheid van een moeder dat hij altijd in zijn leven had gemist.

Vyndi
In stilte keek Vyndi hem aan en slikte terwijl ze langzaam naar voren stalte. "Drake." Mompelde ze fluisterend en keek hem aan. "It's yours." Mompelde ze zacht en sloeg haar armen zachtjes om hem heen. "How can you forgive me." Mompelde ze fluisterend en legde haar kin tegen zijn voorhoofd. "Forgive me for I'm nothing more than a monster." Fluisterde ze em kneep haar ogen samen.

Drake
De jongen keek naar buiten. Vyndi kwam naar hem toen Drake zag haar opeens heel anders. Hij knikte en slikte toen ze zei dat het hij de ketting mocht houden. Toen ze hem knuffelde voelde het eerst vreemd, maar al snel knuffelde hij terug. Haar geur rook alsof hij het al jaren kon. "Ik.. Ik heb geleerd.. De dingen te accepteren.. Zoals ze zijn." sprak hij met pijn in zijn stem. Hij had als kleine jongen wel gemoeten. "Ik had graag gewild.. Dat je me het eerder had verteld."

Vyndi
Vyndi slikte en sloot haar ogen hem zachtjes trgen zi h aandrukkend voor haat armspieren ontspande. "I'm sorry." Fluisterde ze en legde haar hoofd in zijn donkere haar. "Please give me the right to love you." Mompelde ze haar stem niet meer als een fluistering. "Give me the right to call you my son."

Drake
Hij voelde haar lichaam tegen die van hem. Hij liet zijn kin zacht rusten in haar nek. Het was in zijn leven allemaal zo snel gegaan.. De dag van gister dan hij uit de taxi stapte. Hij slaakte een zucht bij haar vraag, bleef eventjes stil. Alle dingen gingen door zijn hoofd, alle herinneringen.. Alle verwijten en preken van Vyndi. Nu hij er op terug keek, zag hij ze anders. Op hem was ze altijd pis neidig geweest, van iedereen was hij altijd op qie ze noos werd. Drake had haar er jaren voor gehaat. Nu hij er op terug keek en opnieuw de woede van Vyndi's preken zag.. Hij besefte.. Dat ze wilde dat hij beter zijn best deed doordat ze zijn moeder was. Ouders wilde bijna altijd het beste voor hun kinderen, Vyndi wilde dat ook maar kon op hetzelfde moment dan niks zeggen. Hij slikte en kwam tot de conclusie dat alle haat jegens haar.. Onterecht was. Ze deed het enkel om hem te beschrmen. Hij knuffelde haar steviger. "It... It's alright,.. Mom.." kwam er fluisterend uit. Zijn handen knepen zich rond het bedeltje van zijn ketting, de cirkel was gesloten, de puzzelstukjes lagen in elkaar.

Vyndi
Ze glimlachte teder en spande haar spieren iets aan. "Arigato Drake." Fluisterde ze en sloot haar ogen haar hoofd tegen zijne rustend.

Drake
Drake en Vyndi bleven een tijdje zo staan. Hij liet zijn hoofd rustig worde, het duizelde hem een beetje. "Ik.. stuur maar een brief namens mijn vader. Dat hij niet langer wil dat ik hier op school zit. Daarbij een schorsing." fluisterde hij zacht. Drake slikte en liet haar met een zucht los. "Dan ben ik hier morgen weg. Zoek een leuke school voor me oke?" hij knipoogde met een droevig glimlachje. Drake trok zijn jack wat omhoog en snoof zijn neus. Hij keek haar nog even aan en zijn bekende bruine ogen zeiden vele dingen. Hij keek naar haar ogen, die hij jaren had verafschuuwd. Nu gaven zijn ogen voor de eerste keer in zijn leven, een glans van liefde. Hij had het nooit verwacht, dat zijn leven weer zo zou veranderen. Hij zuchte en draaide zich om, naar de deur toe lopend. Toen hij de deur open in zijn hand had, keek hij nog even om. "Pas goed om jezelfmam." hij glimlachte,Drake geloofde wel dat dat goed kwam. Daarna liep hij de gang in en sloot de deur. Toen Drake op de gang stond, slaakte hij een zucht. Zijn eerste gedachten: Gilbert en Hayden.